W pięknej starej leśniczówce można zapoznać się z fauną i florą Kampinoskiego Parku Narodowego, a od września 2009 r. z okazji 70. rocznicy wybuchu II wojny światowej zwiedzać wystawę pt. „Ballada Kampinoska – wrzesień 1939”. Ekspozycja jest prezentacją trudnych dziejów mieszkańców i żołnierzy podczas kampanii wrześniowej w 1939 r. oraz ukazuje rolę lasów kampinoskich podczas obrony Warszawy. Druga wystawa poświęcona jest polskim parkom narodowym.

Muzeum czynne jest od wtorku do niedzieli w godzinach 9.00−16.00.

Mieszczące się w siedzibie dyrekcji Kampinoskiego Parku Narodowego Centrum Edukacji istnieje od 1998 r. Na miejscu można obejrzeć stałą wystawę pt. „Przyroda i historia Puszczy Kampinoskiej”.

Na wystawie są prezentowane walory przyrodnicze parku oraz jest przedstawiona historia Puszczy Kampinoskiej od jej początków do dnia dzisiejszego. Oprócz wystawy stałej są organizowane czasowe prezentacje malarskie, filmowe czy historyczne związane z przyrodą. 

Dla zainteresowanych odbywają się koncerty oraz szkolenia. 

Przy Centrum Edukacji działa biblioteka naukowa.

Obiekt czynny jest w dni robocze w godzinach 7.30−15.30, w soboty oraz niedziele w godzinach 10.00−16.00.

Celem zakładu było wychowanie i kształcenie osób niewidomych i słabowidzących.

Dziś Zakład dla Niewidomych w Laskach może pochwalić się wieloma wychowankami i absolwentami, którzy radzą sobie w życiu i mogą funkcjonować w świecie osób widzących.

Od początku swego istnienia ośrodek przyciągał ludzi znanych i cenionych. Wśród nich był m.in. ks. Stefan kard. Wyszyński, który pełnił tu posługę w czasie okupacji. 

Znaczna część ludzi zaangażowanych w działalność Lasek spoczywa na cmentarzu leśnym (przyzakładowym).

Na terenie Zakładu bardzo cennym zabytkiem jest kaplica pw. Matki Boskiej Anielskiej wybudowana w 1925 r. wg projektu Łukasza Wolskiego. 

W pobliżu Zakładu dla Niewidomych znajduje się wydma zwana Górą Ojca. To tam ks. Władysław Korniłowicz zwany „ojcem” lubił przebywać i to tam miał powstać ośrodek formacyjno-duszpasterski dla młodzieży. Dziś znajduje się tu wieża ppoż. oraz jest to miejsce turystyczne z pięknym widokiem na Puszczę Kampinoską.

W latach 1939−1941 po porażce wrześniowej i powstaniu Generalnej Guberni Niemcy wywozili do okolicznych lasów więźniów, by dokonać na nich egzekucji. W 21 masowych mordach przeprowadzonych w Palmirach zginęło ponad 1700 Polaków i Żydów.

Na samym cmentarzu pochowano więcej osób. Według różnych szacunków od 2115 do 2204 zamordowanych w kilku miejscach martyrologii narodowej − głównie z terenów Puszczy Kampinoskiej.

Obok cmentarza 31 marca 2011 r. otwarto nowoczesne, multimedialne muzeum poświęcone egzekucjom na terenie nie tylko Palmir, ale także całej Puszczy Kampinoskiej oraz powojennym ekshumacjom.

Ciekawym pomysłem jest pokazanie początków puszczańskiej partyzantki, która datuje się na czasy insurekcji kościuszkowskiej, i poprzez plansze przedstawiające kolejne powstania stanowi wprowadzenie w klimat patriotycznego patetyzmu i uniesienia.

Muzeum czynne jest od wtorku do niedzieli w godzinach 10.00−15.00

W Pilaszkowie, parę kilometrów od Ożarowa Mazowieckiego, znajduje się dwór szlachecki. Na pierwszy rzut oka nie różni się niczym szczególnym od wielu takich miejsc w okolicy. Warto jednak tam pojechać. Dwór odbudowano w latach 80. XX w. ze środków Centralnego Związku Spółdzielni Mleczarskich na cele konferencyjne i szkoleniowe. Po przemianach społeczno-gospodarczych w latach 90. XX w. majątek tego wiekowego dworu przekazano kościołowi. Ten założył tutaj ośrodek opiekuńczo-leczniczy dla osób starszych.

Dziś we dworze funkcjonuje Muzeum Dworu Polskiego ukazujące historię nie tylko tego dworu, ale również oddające hołd epoce szlacheckiej. Obok działa Muzeum Pojazdów Konnych, którego eksponaty pochodzą z różnych epok i zakątków świata. Na uwagę zasługuje wóz taboru cygańskiego z portretem Matki Boskiej Częstochowskiej w środku.

Oba muzea turyści indywidualni mogą zwiedzać w niedziele około godziny 12.00 i 15.00.

Muzeum jest oddziałem Muzeum Kolejnictwa w Warszawie. Oddział został założony 6 września 1986 r. i pierwotnie posiadał w swoich zbiorach jedynie 22 eksponaty. Obecnie zbiory liczą 225 eksponatów. Jednak tylko ok. 135 z nich można zobaczyć na ekspozycji. Jest to największy zbiór taboru wąskotorowego w Europie.

Wśród eksponatów należy wyróżnić parowóz wąskotorowy „Wilno” Px29. W zasobach muzealnych w Polsce są dwa tego typu egzemplarze. Jeden z nich służy na linii Sochaczewskiej Kolei Muzealnej, wożąc turystów do Puszczy Kampinoskiej. 

Na uwagę zasługuje również salonka gen. Wojciecha Jaruzelskiego oraz tabor służący obsłudze kolejowej, głównie drezyny. Jedna z nich to samochód marki Warszawa przystosowany do jazdy po torach. 

W dwóch salach wystawowych można prześledzić historię kolejnictwa w Sochaczewie oraz dowiedzieć się, gdzie w Polsce kursowały koleje o prześwicie mniejszym niż 1435 mm.

Muzeum czynne jest od wtorku do niedzieli w godzinach 10.00−15.00. 

Dodatkową atrakcją w miesiącach letnich w środy i soboty jest możliwość odbycia podróży turystycznym pociągiem RETRO z Sochaczewa do Wilczy Tułowskich. Pociąg wyjeżdża ok. godziny 10.00. 

Mieści się ono w klasycystycznym budynku ratusza z lat 30. XIX w. na głównym placu miasta − pl. Kościuszki.

Głównym tematem stałej wystawy pt.: „Gdy bój nad Bzurą wrzał….” jest bitwa nad Bzurą i zagadnienia związane z dziejami ziemi sochaczewskiej w latach II wojny światowej. 

Największą grupę eksponatów stanowią broń strzelecka oraz umundurowanie. Przedmioty trafiały do muzeum w różny sposób. Przede wszystkim zorganizowano szerokie badania na terenach walk. Broń i inne przedmioty były najczęściej ukryte na polu bitwy przez samych żołnierzy, jak i przez okoliczną ludność. Inną drogą, jaką muzeum wzbogacało swoje zbiory, było przekazywanie pamiątek, najczęściej rodzinnych, przez byłych żołnierzy i miejscową ludność.

Sochaczew i jego mieszkańcy odznaczyli się w czasie wojny heroiczną walką z okupantem w ramach Obwodu AK „Skowronek” oraz Zgrupowania AK „Kampinos”. Świadectwem tego są prezentowane na wystawie pamiątki oraz dokumenty.

Muzeum czynne jest we wtorki, czwartki, soboty i niedziele w godzinach 10.00−16.00.

W latach 20. XX w., gdy Polska odzyskała niepodległość, dworek w Żelazowej Woli otrzymał status zabytku. 

Dzięki staraniom Towarzystwa Przyjaciół Domu Chopina i lokalnie działającemu komitetowi udało się zakupić dworek wraz z przyległym do niego terenem. 

W 1931 r. przeprowadzono remont zabytkowego budynku, zainicjowano również utworzenie parku, który miał być hołdem oddanym Chopinowi. Park powstawał w latach 1932−1939. 

Dziś, kiedy dworek wraz z parkiem zrewitalizowano, można ponownie korzystać z ich uroku i zwiedzać oficynę, zwaną dworkiem Chopina. Zwiedzanie rozpoczyna się od pomieszczeń, w których zostały umieszczone zdjęcia osób przybyłych na odsłonięcie pomnika w 1894 r. i znamienitych gości z lat 20. XX w. oraz w ciekawy sposób zaprezentowane plakaty z koncertów, z których dochód był przeznaczony na wykup, a następnie odbudowę Żelazowej Woli. 

W następnym pokoju są przedstawione kolejne etapy remontu budynku. Po historii dworku można się zagłębić w historię Chopinów i Skarbków. 

Najważniejszym punktem w zwiedzaniu dworku jest „Pokój urodzenia Fryderyka Chopina”, w którym możemy zapoznać się m.in. z przyczyną rozbieżności w dacie narodzin wielkiego kompozytora.

Park można zwiedzać od poniedziałku do niedzieli, a dom urodzenia Fryderyka Chopina od wtorku do niedzieli. Godziny uzależnione są od pory roku, zwykle od 9.00 do 17.00 w sezonie zimowym, a w sezonie letnim obiekt jest czynny do godziny 19.00. Na koncerty muzeum zaprasza w soboty i niedziele. 

DO POBRANIA (plik PDF, 6,20 MB)